Om jullie een beter beeld te geven van wat ik hier nou eigenlijk heel de dag uitvoer ga ik voor jullie een werkdag beschrijven! Om 07.15 gaat de wekker. Als de badkamer niet bezet is (we wonen nu met 8 meiden in het appartement, dus je kunt je misschien wel voorstellen hoe dat gaat ’s ochtends) neem ik eerst een lekkere warme douche. Niet vergeten tien minuten van tevoren het knopje van de boiler om te zetten, anders heb je alsnog koud water. De mensen hier kunnen het zich overigens onmogelijk voorstellen dat wij in Nederland de douche aanzetten en meteen warm water hebben. Na het douchen ontbijt ik meestal met een paar andere meiden. Brood gaat in de broodrooster, omdat je anders gemiddeld tien minuten doet over één boterham. Dat kan trouwens alleen als de stroom het doet, die momenteel bijna elke dag uitvalt. Op het moment van het schrijven van dit blog ook. Na het ontbijt pak ik snel m’n spulletjes bij elkaar en loop ik (met helm) richting de weg om een boda te zoeken. Dit is nooit een probleem, ze komen je meestal al tegemoet rijden als je een helm in je handen hebt. Even onderhandelen over de prijs en daar gaan we weer! Iets voor half negen kom ik dan aan op mijn nieuwe project zodat ik half negen klaar zit in het klaslokaal.
De dag begint met een half uur bidden en zingen. Meestal in het Lugandees, dus dan sta ik meestal maar wat mee te neuriën. Om negen uur begint de eerste les. Soms blijf ik bij de les en help ik de leerkracht of ga ik mijn eigen lessen voorbereiden. Om één uur begint de lunch. Het personeel en de meiden eten apart, wat ik in eerste instantie best wel wennen vond maar er is in Oeganda nu eenmaal meer sprake van hiërarchie. Na de lunch is er een uur rust. ’s Middags geef ik mijn klasje naailes. De meiden zijn ontzettend enthousiast en vinden het heel leuk. De les duurt officieel tot vijf uur en dan vind ik het wel weer mooi geweest. Maar daar denken de meiden vaak anders over. Met als gevolg dat ik uiteindelijk tegen half zes weer de boda opstap. Bij dit project zijn de dagen behoorlijk lang en intensief maar het geeft ook veel voldoening. Afgelopen vrijdag kwam ook de eerste moeder met haar baby uit het ziekenhuis. Het onthaal was heel bijzonder, vanuit alle kanten kwam iedereen naar buiten gerend en iedereen was ontzettend blij. Dan kun je ook heel goed zien dat ondanks de situatie waarin ze verkeren verre van ideaal is, ze wel allemaal heel trots zijn dat ze een kindje krijgen en dat ze niet kunnen wachten tot ze hun eigen kindje in hun armen kunnen houden.
Als de boda me weer netjes thuis heeft afgezet, gaan we regelmatig naar een guesthouse in de buurt (met gratis wifi!), waar je ook gezellig wat kunt drinken. Daarna eten we wat met z’n allen en is de dag alweer bijna voorbij! Inmiddels begin ik al redelijk aan het Oegandese leven te wennen en de tijd vliegt voorbij. De eerste twee weken zitten er alweer op, nog maar vier te gaan!