Sinds vorige week is de Social Safari van start gegaan. Dit is een reis georganiseerd vanuit Doingoood waarbij vrijwilligers een kijkje nemen bij verschillende projecten en dingen zien van het land. Afgelopen weekend bezochten ze het project Jaguza, waar ik werk. Jaguza is actief in twee gemeenschappen en beide zouden bezocht worden. Zaterdag waren we in ‘Mutundwe’. De dag begon wat regenachtig (veel Nederlandse buien gehad de laatste week), maar daarna werd het al vrij snel droog en kwam het zonnetje weer tevoorschijn. Gelukkig maar, want we moesten onze eigen Afrikaanse maaltijd voorbereiden en het koken gebeurd hier vooral buiten. Op het menu stond witte rijst, chapatti, beef en matoke. Chapatti is een soort pannenkoek en matoke lijkt op aardappelpuree maar dan van banaan. Aan koolhydraten dus geen gebrek is Uganda! Er moest veel eten bereid worden want alle vrouwen van de gemeenschap inclusief kinderen kwam mee eten. Afrikaans eten bereiden duurt lang, om half elf waren we begonnen en pas om half drie konden de borden vol geschept worden. Voor iedereen was er ook een flesje soda. Voor de kinderen en hun moeders was het echt een feest, omdat het voor hen niet vanzelfsprekend is om elke dag een maaltijd te hebben. En al helemaal niet een maaltijd als deze. Na het eten hebben we echte Hollandse spelletjes gedaan met de kinderen. Vooral het koekhappen en snoephappen waren erg in trek, aangezien er iets te eten viel te halen! De kinderen vonden het geweldig dat de ‘mzungus’ met hen wilden spelen. Ze waren zo blij, dat was heel mooi om te zien! Om de eerste dag goed af te sluiten moest er uiteraard met z’n allen gebeden worden en is er nog veel gezongen en gedanst!

Dag 2. Al vroeg vertrokken we met z’n allen in een busje naar het andere dorp ‘Kigogwa’, ongeveer een uur rijden. De omstandigheden in Kigogwa zijn vergeleken met Mutundwe nog een stuk slechter. Er is geen stromend water en de meeste huizen hebben ook geen elektriciteit. De dichtstbijzijnde school is 40 minuten lopen, maar de meeste gezinnen hebben geen geld om al hun kinderen naar school te laten gaan. In Kigogwa kregen we eerst een rondleiding door het dorp en hebben we weer spelletjes gedaan met de kinderen. Daarna was het tijd voor de lunch. En wat een verrassing… op het menu stond rijst, matoke en beef!;) Na deze koolhydratenbom konden we wel weer even vooruit. De kindjes kregen nieuwe schoentjes en nieuwe kleren. En ze waren er zo ontzettend blij mee! De planning was dat we om vier uur weer zouden vertrekken. Maar we zijn in Uganda en dan loopt je planning nooit volgens plan. Een jongetje in het dorp had waarschijnlijk zijn arm gebroken maar de ouders konden een doktersbezoek niet betalen. Ze probeerden het nu dus op ‘traditionele wijze’ te genezen. Het jongetje had duidelijk veel pijn en zijn armpje was twee keer zo dik als de andere. Al snel hadden we besloten dat we hem zo echt niet wilde achterlaten en spraken we af om de kosten voor het ziekenhuis te delen. Om hem mee te kunnen nemen naar het ziekenhuis moesten we eerst de ouders vinden, want zij moesten mee en uiteraard toestemming geven. De vader scheen al een paar dagen verdwenen te zijn. Het is een moslims gezin en vader heeft ook nog twee andere vrouwen. Soms verdwijnt hij een paar dagen en dan komt hij weer dronken terug. Uiteindelijk hadden we de moeder gevonden en met een tolk uitgelegd dat het kindje echt naar het ziekenhuis moest. Eerst wilde ze niet mee, want dan was er niemand anders om op de andere kinderen te letten en ze wist niet wanneer de vader zou thuiskomen. Als de vader er achter zou komen dat ze weg is geweest dan konden er weleens klappen vallen, want de vader scheen ook nog regelmatig agressief te zijn. Voor ons was het ook een lastige situatie. We wilde heel graag het jongetje helpen, maar we wilden ook niet de moeder in een moeilijke situatie dwingen. Uiteindelijk koos de moeder er gelukkig voor om met ons mee te gaan. Nadat we eerst de rest weer thuis hadden afgezet, ging ik met Inge (coördinator), Margaret (begeleider Jaguza en tevens tolk), de moeder en het jongetje naar het ziekenhuis. De jongen keek zijn ogen uit onderweg, voor hem was het waarschijnlijk de eerste keer dat hij buiten het dorp kwam en dan meteen naar een ziekenhuis! We hadden besloten dat we naar het prive ziekenhuis gingen, het beste ziekenhuis in Kampala. In het ziekenhuis konden we gelukkig al snel geholpen worden en het armpje bleek inderdaad gebroken te zijn. Zes weken in het gips en dan moet het zo goed al weer genezen zijn. De moeder was aan het einde gelukkig toch heel dankbaar en blij dat we haar zoon hadden kunnen helpen. En wij waren ontzettend blij dat we hebben kunnen helpen!:) Moeder en zoon weer terug in de taxi gezet en met een voldaan gevoel konden wij ook naar huis gaan.