Ik kan het bijna niet geloven, maar de zes weken zijn alweer bijna voorbij! De afgelopen week heb ik op beide projecten afscheid genomen….

Afgelopen donderdag was het Independence Day en dat is voor iedereen in Uganda een vrije dag. De ideale dag om op het eerste project, Jaguza, afscheid te nemen. Het leek me een leuk om een Hollandse lunch te bereiden voor het gezin met pannenkoeken en wentelteefjes! Gelukkig kreeg ik hulp van Lianne en Sanne bij het bakken, anders was het waarschijnlijk geen lunch maar avondeten geworden. Hoewel het gezin eerst wat zijn bedenkingen had bij pannenkoeken en wentelteefjes, waren ze toen ze het proefden al snel overtuigd. Binnen no time was alles op! Na de lunch zijn we de community ingegaan en hebben we de kleren uitgedeeld die ik had meegenomen. Iedereen is zo blij en dankbaar als ze iets krijgen. Door mijn tijd in Oeganda besef ik pas hoe erg afhankelijk de mensen hier zijn van de kleding die uit de Westerse landen komt.

Vrijdag was het afscheid op Wakisa. De dag daarvoor was Lianne aangekomen en zij gaat op hetzelfde project werken. We wisselden elkaar af, voor haar was vrijdag de eerste dag op het project en voor mij de laatste. De dag verliep niet helemaal zoals we allebei hadden gedacht. Het was een dag waarin ontzettend veel gebeurd is. Het begon in de ochtend. Twee meisjes hadden die nacht gevochten en elkaar naar de keel gegrepen. Dit was niet de eerste keer, de meisjes waren al meerdere keren gewaarschuwd. Daarom ging de directrice over op de maatregel die bijna nooit voorkomt, de meisjes zijn teruggestuurd naar huis. Iedereen was er behoorlijk van ontdaan, maar er moet om de veiligheid van iedereen gedacht worden. Die dag zou ook een meisje met haar baby, Wakisa weer verlaten. De geschiedenis van het meisje is verschrikkelijk. De baby is ontstaan uit incest, verwekt door haar eigen vader. Het meisje heeft hiervan aangifte gedaan, maar dit werd haar niet in dank afgenomen door de familie. Het is zelfs zo erg dat ze haar willen vermoorden en dat ze moest vluchten uit het dorp. Op de vlucht heeft ze mensen getroffen die haar wilden helpen, zij hebben haar naar Wakisa gebracht. De vader zit inmiddels in de gevangenis. Vorige week is haar zoontje geboren, het lijkt er gelukkig op dat hij gezond is. Samen zouden ze vrijdag worden opgehaald en naar een veilig onderkomen worden gebracht. Maar vrijdag bleek dat de organisatie waar ze naartoe zouden gaan, hun veiligheid niet kon garanderen als ze bij elkaar bleven. Daarom werd besloten dat moeder en zoon die dag nog gescheiden moesten worden. Of het tijdelijk is of voor altijd dat weet niemand. Het afscheid was heel heftig om te zien. Ook voor de medewerkers was het moeilijk, iedereen was er echt van ontdaan. Maar dit is de realiteit en gelukkig is er een opvangtehuis zoals Wakisa die deze meisjes een veilig onderkomen kunnen bieden tijdens hun zwangerschap. Na al deze heftige gebeurtenissen kwam mijn afscheid nog. Ondanks alles wat er die dag was gebeurd, was het afscheid nog steeds bijzonder. Ze waren erg dankbaar voor het werk wat ik gedaan heb en we sloten de dag af met een mooi lied. Ondanks de af en toe moeilijke momenten, ga ik met veel mooie herinneringen van dit project naar huis toe!

Inmiddels zijn de koffers bijna ingepakt en morgen vlieg ik terug naar Nederland. In m’n volgende blog zal ik jullie nog vertellen waar het geld wat mensen hebben gedoneerd naartoe is gegaan (waarvoor heel veel dank!).

Liefs!