De laatste paar dagen:(

Ik kan het bijna niet geloven, maar de zes weken zijn alweer bijna voorbij! De afgelopen week heb ik op beide projecten afscheid genomen….

Afgelopen donderdag was het Independence Day en dat is voor iedereen in Uganda een vrije dag. De ideale dag om op het eerste project, Jaguza, afscheid te nemen. Het leek me een leuk om een Hollandse lunch te bereiden voor het gezin met pannenkoeken en wentelteefjes! Gelukkig kreeg ik hulp van Lianne en Sanne bij het bakken, anders was het waarschijnlijk geen lunch maar avondeten geworden. Hoewel het gezin eerst wat zijn bedenkingen had bij pannenkoeken en wentelteefjes, waren ze toen ze het proefden al snel overtuigd. Binnen no time was alles op! Na de lunch zijn we de community ingegaan en hebben we de kleren uitgedeeld die ik had meegenomen. Iedereen is zo blij en dankbaar als ze iets krijgen. Door mijn tijd in Oeganda besef ik pas hoe erg afhankelijk de mensen hier zijn van de kleding die uit de Westerse landen komt.

Vrijdag was het afscheid op Wakisa. De dag daarvoor was Lianne aangekomen en zij gaat op hetzelfde project werken. We wisselden elkaar af, voor haar was vrijdag de eerste dag op het project en voor mij de laatste. De dag verliep niet helemaal zoals we allebei hadden gedacht. Het was een dag waarin ontzettend veel gebeurd is. Het begon in de ochtend. Twee meisjes hadden die nacht gevochten en elkaar naar de keel gegrepen. Dit was niet de eerste keer, de meisjes waren al meerdere keren gewaarschuwd. Daarom ging de directrice over op de maatregel die bijna nooit voorkomt, de meisjes zijn teruggestuurd naar huis. Iedereen was er behoorlijk van ontdaan, maar er moet om de veiligheid van iedereen gedacht worden. Die dag zou ook een meisje met haar baby, Wakisa weer verlaten. De geschiedenis van het meisje is verschrikkelijk. De baby is ontstaan uit incest, verwekt door haar eigen vader. Het meisje heeft hiervan aangifte gedaan, maar dit werd haar niet in dank afgenomen door de familie. Het is zelfs zo erg dat ze haar willen vermoorden en dat ze moest vluchten uit het dorp. Op de vlucht heeft ze mensen getroffen die haar wilden helpen, zij hebben haar naar Wakisa gebracht. De vader zit inmiddels in de gevangenis. Vorige week is haar zoontje geboren, het lijkt er gelukkig op dat hij gezond is. Samen zouden ze vrijdag worden opgehaald en naar een veilig onderkomen worden gebracht. Maar vrijdag bleek dat de organisatie waar ze naartoe zouden gaan, hun veiligheid niet kon garanderen als ze bij elkaar bleven. Daarom werd besloten dat moeder en zoon die dag nog gescheiden moesten worden. Of het tijdelijk is of voor altijd dat weet niemand. Het afscheid was heel heftig om te zien. Ook voor de medewerkers was het moeilijk, iedereen was er echt van ontdaan. Maar dit is de realiteit en gelukkig is er een opvangtehuis zoals Wakisa die deze meisjes een veilig onderkomen kunnen bieden tijdens hun zwangerschap. Na al deze heftige gebeurtenissen kwam mijn afscheid nog. Ondanks alles wat er die dag was gebeurd, was het afscheid nog steeds bijzonder. Ze waren erg dankbaar voor het werk wat ik gedaan heb en we sloten de dag af met een mooi lied. Ondanks de af en toe moeilijke momenten, ga ik met veel mooie herinneringen van dit project naar huis toe!

Inmiddels zijn de koffers bijna ingepakt en morgen vlieg ik terug naar Nederland. In m’n volgende blog zal ik jullie nog vertellen waar het geld wat mensen hebben gedoneerd naartoe is gegaan (waarvoor heel veel dank!).

Liefs!

De Social Safari en Jaguza

Sinds vorige week is de Social Safari van start gegaan. Dit is een reis georganiseerd vanuit Doingoood waarbij vrijwilligers een kijkje nemen bij verschillende projecten en dingen zien van het land. Afgelopen weekend bezochten ze het project Jaguza, waar ik werk. Jaguza is actief in twee gemeenschappen en beide zouden bezocht worden. Zaterdag waren we in ‘Mutundwe’. De dag begon wat regenachtig (veel Nederlandse buien gehad de laatste week), maar daarna werd het al vrij snel droog en kwam het zonnetje weer tevoorschijn. Gelukkig maar, want we moesten onze eigen Afrikaanse maaltijd voorbereiden en het koken gebeurd hier vooral buiten. Op het menu stond witte rijst, chapatti, beef en matoke. Chapatti is een soort pannenkoek en matoke lijkt op aardappelpuree maar dan van banaan. Aan koolhydraten dus geen gebrek is Uganda! Er moest veel eten bereid worden want alle vrouwen van de gemeenschap inclusief kinderen kwam mee eten. Afrikaans eten bereiden duurt lang, om half elf waren we begonnen en pas om half drie konden de borden vol geschept worden. Voor iedereen was er ook een flesje soda. Voor de kinderen en hun moeders was het echt een feest, omdat het voor hen niet vanzelfsprekend is om elke dag een maaltijd te hebben. En al helemaal niet een maaltijd als deze. Na het eten hebben we echte Hollandse spelletjes gedaan met de kinderen. Vooral het koekhappen en snoephappen waren erg in trek, aangezien er iets te eten viel te halen! De kinderen vonden het geweldig dat de ‘mzungus’ met hen wilden spelen. Ze waren zo blij, dat was heel mooi om te zien! Om de eerste dag goed af te sluiten moest er uiteraard met z’n allen gebeden worden en is er nog veel gezongen en gedanst!

Dag 2. Al vroeg vertrokken we met z’n allen in een busje naar het andere dorp ‘Kigogwa’, ongeveer een uur rijden. De omstandigheden in Kigogwa zijn vergeleken met Mutundwe nog een stuk slechter. Er is geen stromend water en de meeste huizen hebben ook geen elektriciteit. De dichtstbijzijnde school is 40 minuten lopen, maar de meeste gezinnen hebben geen geld om al hun kinderen naar school te laten gaan. In Kigogwa kregen we eerst een rondleiding door het dorp en hebben we weer spelletjes gedaan met de kinderen. Daarna was het tijd voor de lunch. En wat een verrassing… op het menu stond rijst, matoke en beef!;) Na deze koolhydratenbom konden we wel weer even vooruit. De kindjes kregen nieuwe schoentjes en nieuwe kleren. En ze waren er zo ontzettend blij mee! De planning was dat we om vier uur weer zouden vertrekken. Maar we zijn in Uganda en dan loopt je planning nooit volgens plan. Een jongetje in het dorp had waarschijnlijk zijn arm gebroken maar de ouders konden een doktersbezoek niet betalen. Ze probeerden het nu dus op ‘traditionele wijze’ te genezen. Het jongetje had duidelijk veel pijn en zijn armpje was twee keer zo dik als de andere. Al snel hadden we besloten dat we hem zo echt niet wilde achterlaten en spraken we af om de kosten voor het ziekenhuis te delen. Om hem mee te kunnen nemen naar het ziekenhuis moesten we eerst de ouders vinden, want zij moesten mee en uiteraard toestemming geven. De vader scheen al een paar dagen verdwenen te zijn. Het is een moslims gezin en vader heeft ook nog twee andere vrouwen. Soms verdwijnt hij een paar dagen en dan komt hij weer dronken terug. Uiteindelijk hadden we de moeder gevonden en met een tolk uitgelegd dat het kindje echt naar het ziekenhuis moest. Eerst wilde ze niet mee, want dan was er niemand anders om op de andere kinderen te letten en ze wist niet wanneer de vader zou thuiskomen. Als de vader er achter zou komen dat ze weg is geweest dan konden er weleens klappen vallen, want de vader scheen ook nog regelmatig agressief te zijn. Voor ons was het ook een lastige situatie. We wilde heel graag het jongetje helpen, maar we wilden ook niet de moeder in een moeilijke situatie dwingen. Uiteindelijk koos de moeder er gelukkig voor om met ons mee te gaan. Nadat we eerst de rest weer thuis hadden afgezet, ging ik met Inge (coördinator), Margaret (begeleider Jaguza en tevens tolk), de moeder en het jongetje naar het ziekenhuis. De jongen keek zijn ogen uit onderweg, voor hem was het waarschijnlijk de eerste keer dat hij buiten het dorp kwam en dan meteen naar een ziekenhuis! We hadden besloten dat we naar het prive ziekenhuis gingen, het beste ziekenhuis in Kampala. In het ziekenhuis konden we gelukkig al snel geholpen worden en het armpje bleek inderdaad gebroken te zijn. Zes weken in het gips en dan moet het zo goed al weer genezen zijn. De moeder was aan het einde gelukkig toch heel dankbaar en blij dat we haar zoon hadden kunnen helpen. En wij waren ontzettend blij dat we hebben kunnen helpen!:) Moeder en zoon weer terug in de taxi gezet en met een voldaan gevoel konden wij ook naar huis gaan.

Elke euro is welkom!

Lieve vrienden en familie,

Inmiddels ben ik alweer vier weken in Uganda. In die weken heb ik veel mooie momenten beleefd maar is er ook de confrontatie geweest met de armoede en deze is enorm. Elke euro is hier zo hard nodig. De projecten waar ik werk zijn beide volledig afhankelijk van donaties. Hoewel ik het van tevoren niet van plan was, wil ik jullie toch vragen of jullie iets kunnen missen. Op het ene project kunnen we met het geld vrouwen helpen zelfstandig te worden door ze het startbedrag voor een eigen bedrijfje aan te bieden en begeleiding te geven. Dit kan bijvoorbeeld het houden van kippen zijn of het verkopen van schoenen. Met als doel dat ze niet meer afhankelijk zullen zijn van donaties van het project. Of we kunnen weer een kind naar school laten gaan, zodat het een toekomst heeft. Op het andere project is er tekort aan medicijnen voor de tienermoeders en andere benodigdheden waar zwangere vrouwen. Omdat de groep blijft groeien is er ook behoefte aan praktische dingen zoals meer bedden, tafels en stoelen. Oftewel elke euro is welkom!

Als jullie iets willen doneren stuur dan even een berichtje of fb of een mail naar marloesvanderstok@gmail.com zodat ik m’n rekeningnummer kan geven. Alvast heel erg bedankt!

Liefs Marloes

Rafting @ the Nile!

It’ll beat you, challenge you and have you screaming for more, and if you get too close it will suck you in and spit you straight back out again.

Met die woorden in ons achterhoofd vertrokken we zaterdagochtend om half 7 met de Boda naar de stad waar we werden opgehaald met de shuttlebus die ons naar Jinja zou brengen. In Jinja moest het gaan gebeuren. Met mijn inmiddels goede vriendinnen uit het huis, Jennita en Ariane, zou ik de 35 km lange tocht over de Nijl gaan maken. Dit ging niet zomaar. Jennita had wat motiverende woorden nodig. Maar uiteindelijk heb ik haar kunnen overtuigen dat dit de beste activiteit was om haar 4 weken in Uganda af te sluiten. Na een lange reis waren we ergens midden in de natuur gedropt en na uitgebreide instructies (met vooral de nadruk op wat er allemaal fout kon gaan), een stevig ontbijt en toch wel enigszins wat twijfels of dit nou wel zo verstandig was, stapten we met knikkende knietjes op de boot en maakten we kennis met onze gids Joshua. Hij drukte ons op het hart dat echt alles goed zou komen en daar gingen we! En WOW wat was dat geweldig. Watervallen, golven van 4 meter hoog, stroomversnellingen, de prachtige omgeving…. raften op de Nijl is echt een unieke ervaring. Na 35 km was Jennita hier gelukkig ook van overtuigd. Aan het eind van de middag kwamen we aan op het eindpunt waar al een heerlijk buffet klaarstond (en bier!). Snel onze magen gevuld en toen bracht de truck ons naar het kamp waar we die nacht zouden blijven slapen. EN waar volgens de geruchten ’s avonds een feestje zou plaatsvinden. Na vier weken niet uitgaan, klonk ons dat wel als muziek in de oren. Het feestje begon al op de terugweg in de truck met veel bier en drie plaspauzes. Eenmaal aangekomen op de bestemming konden we meteen aansluiten bij ‘the party’ en hebben we een top avond gehad met onze nieuwe vrienden.

The day after. Oefff misschien toch wel een biertje teveel gedronken. Maar gelukkig konden we met prachtig uitzicht op de Nijl een stevig ontbijt nuttigen zodat we er de rest van de dag weer tegen aan konden!

De Big 5 gespot!

Lieve allemaal,

Afgelopen dagen heb ik de Murchison Falls safari gedaan. Wat een geweldige ervaring! We hebben zelfs de Big 5 kunnen spotten (helaas geen foto van het luipaard, die was te snel)Ik heb de dagen beschreven aan de hand van de foto's.

Veel kijkplezier!

Weekend!

Ik bedenk me zojuist dat ik helemaal vergeten ben jullie een update te geven van het weekend! Het was een weekend met veel tegenstellingen, wat ik absoluut nog even met jullie moet delen. Zaterdag was het heerlijk weer en Jennita en ik besloten dat we wel aan wat ontspanning toe waren. Het plan was om naar een zwembad te gaan. Van Inge (de coordinator) hadden we gehoord dat er op ongeveer 20 minuten rijden een heel mooi resort was. Dus wij (totaal zonder verwachtingen) op de boda over hobbelige wegen en door arme wijken naar het zwembad. Eenmaal aangekomen moesten we door een soort controle heen, betalen bij de ingang en toen…. woooow… het overtrof echt al onze verwachtingen. Palmbomen, een gigantisch zwembad en heerlijke koude drankjes die tot aan je ligbed geserveerd werden. Wat een luxe na al die armoede die we hadden gezien de afgelopen weken. Ook wel heel tegenstrijdig. Al de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, halen hun water bij putten en meestal is het niet bepaald schoon water en wij lagen daar aan een gigantisch zwembad met helder blauw water. Maar ondanks deze bedenkingen hebben we genoten van onze relax dag!
En die dag hadden we wel nodig, want de volgende dag stond er een hike van 14 km op de planning (met een weersvoorspelling van 30 graden). De volgende ochtend werden we om half negen ’s ochtends opgehaald en naar een afgelegen hotel gebracht. Het hotel ligt aan het Victoria Meer en met een bootje werden we naar de overkant vervoerd. Het laatste stukje voordat we weer aan land gingen was door een heel mooi Papyruskanaal met allemaal vogeltjes en vlinders, alsof je even in een totaal andere wereld terecht kwam! Het bootje bracht ons naar het nog echte primitieve plattelandsleven van Oeganda. Er vindt slechts één keer in de twee maanden een wandeling plaats en voor de mensen die er wonen is het dan ook elke keer weer een feest. Ik vraag me af voor wie het nou leuker was, voor ons of voor hen. Ik heb nog nooit zo vaak ‘hai Mzungu’ (blanke) en ‘bay muzungu’ gehoord. De kindjes liepen achter ons aan en wilde ons aanraken. Op het begin heel schattig, maar na 14 km door de brandende zon lopen was ik er ook wel een beetje klaar mee. Gelukkig kwam daar het einde weer in zicht en bracht het bootje ons weer terug naar het hotel, waar een heerlijke koude smoothie op ons stond te wachten (lekkerrrr!).

Het weekend is weer voorbij gevlogen. Ik kijk nu alweer uit naar het volgende weekend… de safari!

Tot snel!

Werkdag @ Wakisa Ministries

Om jullie een beter beeld te geven van wat ik hier nou eigenlijk heel de dag uitvoer ga ik voor jullie een werkdag beschrijven! Om 07.15 gaat de wekker. Als de badkamer niet bezet is (we wonen nu met 8 meiden in het appartement, dus je kunt je misschien wel voorstellen hoe dat gaat ’s ochtends) neem ik eerst een lekkere warme douche. Niet vergeten tien minuten van tevoren het knopje van de boiler om te zetten, anders heb je alsnog koud water. De mensen hier kunnen het zich overigens onmogelijk voorstellen dat wij in Nederland de douche aanzetten en meteen warm water hebben. Na het douchen ontbijt ik meestal met een paar andere meiden. Brood gaat in de broodrooster, omdat je anders gemiddeld tien minuten doet over één boterham. Dat kan trouwens alleen als de stroom het doet, die momenteel bijna elke dag uitvalt. Op het moment van het schrijven van dit blog ook. Na het ontbijt pak ik snel m’n spulletjes bij elkaar en loop ik (met helm) richting de weg om een boda te zoeken. Dit is nooit een probleem, ze komen je meestal al tegemoet rijden als je een helm in je handen hebt. Even onderhandelen over de prijs en daar gaan we weer! Iets voor half negen kom ik dan aan op mijn nieuwe project zodat ik half negen klaar zit in het klaslokaal.
De dag begint met een half uur bidden en zingen. Meestal in het Lugandees, dus dan sta ik meestal maar wat mee te neuriën. Om negen uur begint de eerste les. Soms blijf ik bij de les en help ik de leerkracht of ga ik mijn eigen lessen voorbereiden. Om één uur begint de lunch. Het personeel en de meiden eten apart, wat ik in eerste instantie best wel wennen vond maar er is in Oeganda nu eenmaal meer sprake van hiërarchie. Na de lunch is er een uur rust. ’s Middags geef ik mijn klasje naailes. De meiden zijn ontzettend enthousiast en vinden het heel leuk. De les duurt officieel tot vijf uur en dan vind ik het wel weer mooi geweest. Maar daar denken de meiden vaak anders over. Met als gevolg dat ik uiteindelijk tegen half zes weer de boda opstap. Bij dit project zijn de dagen behoorlijk lang en intensief maar het geeft ook veel voldoening. Afgelopen vrijdag kwam ook de eerste moeder met haar baby uit het ziekenhuis. Het onthaal was heel bijzonder, vanuit alle kanten kwam iedereen naar buiten gerend en iedereen was ontzettend blij. Dan kun je ook heel goed zien dat ondanks de situatie waarin ze verkeren verre van ideaal is, ze wel allemaal heel trots zijn dat ze een kindje krijgen en dat ze niet kunnen wachten tot ze hun eigen kindje in hun armen kunnen houden.
Als de boda me weer netjes thuis heeft afgezet, gaan we regelmatig naar een guesthouse in de buurt (met gratis wifi!), waar je ook gezellig wat kunt drinken. Daarna eten we wat met z’n allen en is de dag alweer bijna voorbij! Inmiddels begin ik al redelijk aan het Oegandese leven te wennen en de tijd vliegt voorbij. De eerste twee weken zitten er alweer op, nog maar vier te gaan!

Nieuw project!

Sinds deze week ben ik begonnen bij een nieuw project! Op het andere project was er niet genoeg werk voor vijf dagen in de week en hoewel elke middag in de zon op het terras zitten met een biertje ook niet verkeerd klinkt, is dat natuurlijk niet waar ik voor gekomen ben! Gelukkig kon ik voor drie dagen per week terecht bij een project wat ik in eerste instantie ook al erg interessant vond, namelijk Wakisa Ministries. Dit is een opvangtehuis voor zwangere meisjes tussen de 14 en 19 jaar. De meisjes zijn in de meeste gevallen niet vrijwillig zwanger geworden. Sommige meisjes kunnen na hun bevalling wel weer terug naar huis, naar hun ouders. Sommige meisjes willen niet terug omdat de vader van het kind nog in de buurt is. Sommige meisjes staan hun baby af ter adoptie. In het opvangtehuis krijgen ze een gevarieerd aanbod aan lessen zoals rekenen, bijbelles, tuinieren, Engels en kookles. Tijdens de rondleiding zag ik een paar naaimachines staan (de oude Singer klassiekers!), die nog met de voet bediend worden! Toen ik zei dat ik daar ervaring mee heb, waren ze meteen dolenthousiast. Ik heb een eigen klasje toegewezen gekregen met meiden die al goed kunnen omgaan met de naaimachine. De komende weken gaan we keukenschorten maken en jurken. En als er nog tijd is kleertjes voor de baby’s. De meiden vinden het allemaal heel leuk en ik ook, dus dat gaat helemaal goedkomen! Verder ga ik helpen bij de knutselles en de les waarbij ze worden voorbereid op de bevalling en de zorg voor de baby. Het project is verder heel gestructureerd (in tegenstelling tot het andere project), er zijn dus toch Oegandezen die net als ik van planning houden!

Verder gaat nog steeds alles goed! Gelukkig nog niet ziek geweest en geen ongeluk gehad met de boda boda;)

Liefs Marloes